Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/21

mógł być niewypłacalnym i już grzanego wina żałował.
 Kajetan, który z rysów jego oblicza odgadł, co go trapiło — odezwał się żywo:
 — Posłałem mojego przyjaciela po suknie i po pieniądze... bom i suknie i sakiewkę zostawił gdzieś w rzece... Nie zabawi to długo — bądź pan spokojny.
 Gospodarz skłonił się w milczeniu.
 — Prawdę powiedziawszy — bąknął po namyśle — pan by się bardzo słusznie i sprawiedliwie mógł o swą szkodę dopomnieć u radcy komercyjnego von Riebe. To człowiek bardzo majętny. Tak! tak! bardzo... bardzo. Ocaliłeś mu pan syna — i to jeszcze jedynaka... Pani radczyni niemłoda i chorowita, wątpię, żeby się kiedy drugiego doczekał... Jedynak syn, dla którego on sobie »von« wyrobił. A co go to panie kosztowało!.
 Ruszył ramionami.
 — Pan musi znać radcę komercyjnego von Riebe? — spytał, spoglądając z ukosa.
 — Nie — rzekł Wolski.
 — Ale pan w przyjaźni z jego synem?
 — Poznałem się z nim bliżej na dnie Sprei.
 Gospodarz się rozśmiał.
 — Więc pan nie zna ani jego matki — ani pięknej siostry jego?