Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/439

ni, na którym stało: Stanisław Słomiński — i kazał go zanieść Małdrzykowi. Sam czekał z rozjaśnioną twarzą.
 P. Floryan rzuciwszy okiem na bilet, żywo zawołał:.
 — Prosić! prosić! — I wstał o kiju z krzesełka w chwili gdy już Słomiński wchodził i od progu witał:
 — Mój Boże! Florek! Co za szczęście! Jakim sposobem...
 Byli to dawni przyjaciele i sąsiedzi; lecz Słomińskiego od lat wielu stracił z oczów Małdrzyk. Wiedział tylko że musiał przytułku szukać zagranicą.
 — Co ty tu robisz?
 — A ty? — odezwali się razem.
 — Ja musiałem kraj opuścić — rzekł Małdrzyk — ogadano mnie niewinnie. Kosuccy ze wszystkiego odarli. Tułaczem jestem, a w dodatku — patrz, kaleką! Ja, dziecko moje jedyne...
 — Boże mój! Co ja słyszę! — zawołał Słomiński siadając. — A ja, zobaczywszy cię, sądziłem, że gdzie do wód jedziesz.
 — Cóż ty tu robisz? — spytał Małdrzyk.
 — A! przywlokłem się, szukać chleba, zajęcia — rzekł cicho i smutnie Słomiński.
 — I cóż?
 — Nie mam go! — ruszył ramionami. — Na łasce tych poczciwych państwa Sewerynostwa,