Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/115

 Trwało to tak długo, że stojący u łóżka Antek zaczął chrząkać.
 — A cóż z tym posłańcem zrobić, co tam czeka? — zapytał. — On powiada jeszcze, że zgodzony, aby jego tu opłacono.
 Nie odpowiedział wcale hrabia.
 Trzeba było milczeć.
 Antek w tych razach, gdy Kwiryn nie odpowiadał, nawykł był przypatrywać się jego twarzy, i czasem mu się udawało bardzo szczęśliwie cóś z niej odgadnąć.
 Teraz, patrząc na nią, tego się tylko dowiedział, że sprawa bardzo ważną być musiała. Takiego zmarszczenia brwi i patrzenia osłupiałego w jedno miejsce, nie było praktyki — tylko w wielkich wypadkach.
 Głowę tracił Antek: co to być mogło. Stał, stał, a hrabia patrzał na ścianę. Potem usta mu się zaczęły wykrzywiać dziwnie, złośliwie, szydersko. jakby zjeść się kogo wybierał. Językiem przeszedł po ustach spalonych — ręką uderzył.
 — Wołaj do mnie Pakulskiej — rzekł.
 Antek pobiegł do ekonomowej, która rozbierała się już, mówiła pacierz. Zlękła się wezwania, narzuciła chustkę i pobiegła.
 Weszła, stanęła u łóżka, tuż naprzeciw hrabiego, lecz zdawało się, jakby jej nie widział wcale.