Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 1.djvu/43

 — Z tego wszystkiego nic nie będzie; my szczęścia nie mamy.
 Sumak, głęboko zamyślony, nie odpowiadał. Zadumała się i żona.
 — Hrabia nocuje? — zapytała.
 Mąż głową potwierdził.
 — Trzeba, żeby jutro rano jeszcze raz Steńkę zobaczył — szepnęła cicho. — To moja rzecz, a musi się tak zrobić, aby mu na myśl nie przyszło, że mu ją narzucają.
 Dziewczynę trzeba trochę przyodziać, ale, chowaj Boże, stroić.
 — A jakże to zrobisz? — ciekawie szepnął, pochylając się, Sumak.
 Dyonizowa nie raczyła mu odpowiedzieć.
 — Idź spać — rzekła — a jak świt, mnie zbudź. Głowę mam ciężką, a żeby rano był choć kieliszek rumu do gorącej wody, bo ja bez tego siły mieć nie będę, aby na nogach się utrzymać.
 To rzekłszy — odwróciła się żywo do ściany Sumakowa; mąż postał chwilę i wyszedł do pierwszej izby. Na stole sobie opończę podesłał, zamiast poduszki z odzieży zwinął węzełek pod głowę, wyciągnął się i, ogarek zgasiwszy — natychmiast chrapać zaczął.
 Hrabia nocował u Borucha. Konie zapowiedziane były na godzinę ósmą.
 Niewybredny, ranną kawę zamówił sobie u Bo-