Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Mogilna T. 2.djvu/47

rem Witold miał mieszkanie. Zapukał lekko do drzwi i wszedł.
 Zastał siosrzeńca siedzącego w fotelu i zadumanego głęboko.
 — Zgadłem, że nie musisz jeszcze spać — rzekł wsuwając się — chciałem z tobą pomówić.
 Witold zerwał się z siedzenia i podsunął krzesło.
 — Jak wuj znajduje ojca? — spytał.
 — Ojciec się ma lepiej, ale ja ciebie nie dobrze znajduję. Prawdę rzekłszy, przyszedłem cię wziąć na konfesatę.
 — Mnie? — rzekł czerwieniejąc Witold.
 — Słuchaj — począł Jacek siadając — bądź zemną szczery. Tyś nie chory, bałamucisz, ty się kochasz.
 — Ja? — rozśmiał się smutnie Witold, pewien swej tajemnicy — ja? no, to w kimże?
 — Chcesz bym ci po widział?
 — Radbym — szydersko nieco odparł Witold.
 — Doprawdy?
 — W istocie, ciekawym.
 — Masz we mnie ufność — Witoldzie?
 — Zupełną — rzekł, ściskając dłoń jego nieco zmieszany siostrzeniec.
 — Sądzę nawet, żem na nią powinien był zasłużyć — uśmiechając się mówił wuj — czemuż taisz się przedemną? Zdaje ci się pewnie, że twoja choroba sercowa jest dla wszystkich tajemnicą? — No — a ja ci powiem że wiem — o wszystkiem.
 — Kochany wuju, począł poważniej Witold, jeśli wiesz wszystko, to powinieneś wiedzieć, że nie ma nic.