Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/31

 — A to panie prosto pochlebstwo — dorzucił Hasling — chce się panu zasłużyć i łapę mu liże.
 — Gorzej, bo nogę! — dowcipnie rzekł Doliwa.
 Nowy śmiech na chwilę rozmowę zagłuszył.
 — Serjo? prawda? — spytał Kulikowicz.
 — Jak mamę kocham! — zaklął się Pokotyło — jak ciocię kocham...
 — Niech-że mnie licho porwie, jeśli rozumiem co to znaczy! — rzekł Doliwa. — To podłość!
 — A w innych razach taki dumny! — kiwając głową dorzucił Kulikowicz.
 — Niech panowie pamiętają — głośno wyrwał się pan Fabjan — że on i chłopom i żydom nogi nastawia, jak gdzie się zdarzy. To taka manja... zwyczajnie oryginał.
 — Oryginał nie oryginał, a dali honor — wrzucił pan Hasling — to nie bez kalkulacji na ten raz.
 — Waćpan to zaraz panie regencie mięszasz do wszystkiego kalkulację...
 — A co ja winien, że kalkulacja do wszystkiego się mięsza!
 Znowu się śmiano.
 — A mnie bieda, bo muszę szukać szarpji, bandażów, kat wie tam czego — rzekł Pokotyło — a to jasnemu panu trzeba cienkiego, żeby uóżki nie tarło. Szlachcic będzie musiał dać najlepszą bieliznę. Ot korzyść. Trzeba szukać a dać nie żałując, bo potem ośmieją, że już u mnie w domu i gałgana poczciwego nie ma. Klucznicy! — zawołał sięgając do głębokiej kieszeni po klucze i dobierając się do starej komody.
 Towarzystwo rozstąpiło się ciekawie na stronę, a w tem przez drzwi boczne, owijając się chustką ogromną,