Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/173

chał przeprosić za moją niedorzeczność, za ową wizytę? Hm?
 — Dla czegoż teraz? nie wprzód! Głupio kochany rotmistrzu!
 — Masz hrabia słuszność... A nie ma tam z wojewodziną jakiego pokrewieństwa, zatem i z nimi koligacji, styczności? Panowie, — dodał, — zwykle są trochę krewni...
 — Gdyby i tak było, — rzekł Hubert, — bo babka moja i matka wojewodzinej były stryjeczne siostry... dla czegożbym dopiero po sukcesji miał się o tem dowiedzieć?
 — Rzecz naturalna! Boś hrabia nie wiedział że miały jakąkolwiek styczność z wojewodziną...
 — Pretekst i oczywiste kłamstwo! Blichtry! kochany rotmistrzu! Szukaj czego innego w głowie...
 — Gdybyś hrabia, jadąc przez Górów, wywrócił się, potłukł...
 — A! ba! stara jak świat sztuka! wszyscy się na niej poznają. To trzeba by coś lepszego.
 — Przychodzi mi na myśl! O! wybornie. — I Wiła klasnął w ręce z całej siły.
 — Nie strzelaj, a mów, zobaczymy i osądzim, pewnie przedwcześnie się cieszysz.
 — Zdaje mi się że nie! Znalazłem sposób. Trzeba wiedzieć (o czem wszyscy wiedzą prócz hrabiego) że stary krajczy ma jedną słabość.
 — Jakąż słabość?
 — Kocha się...
 — Kocha się? pleciesz kochanku...
 — Kocha się hrabio, ale w kawałku lasu, który mu został przy Górowie. Ten kawałek sośniny i dębiny,