Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom IV.djvu/47

 — Słuchajcie — rzekł mu — wy nie wiecie i jesteście tylko narzędziem żony mojej, która chce mnie więzić, aby się pozbyć przytomności natrętnej świadka, a może zemsty człowieka mającego do niej prawo.
 — Hm! co? — spytał przysuwając się doktor i składając ręce na gałce złoconej laski — co mówicie?
 — Nie prawdaż doktorze — rzekł Maleparta — że trudno wam dostrzedz we mnie obłąkanie, które żona tylko wmawia w ciebie?
 — Hm! hm! — I doktor potrząsł głową podsłuchując ciekawie.
 — Wiedzcie, że nigdy obłąkanym nie byłem, chyba w tej chwili, kiedym się mścić porwał mojej zniewagi!
 — Jakiej zniewagi? — spytał doktor.
 — Żona mnie zdradzała z tym łotrem księciem Kazimierzem, któregom dobrze po plecach poznaczył, a jednak wylizał się i znowu tu chodzi.
 W pół wierząc, w pół nie wierząc, doktor Julius słuchał, biorąc po troszę tabakę, otrząsając ją z mankietków i poprawiając ogromnego brylantowego sygneta.
 — Na miłość Boga, doktorze — dodał Maleparta — wyrwijcie mnie z rąk żony i z tej niewoli! Oni mnie zabiją tem więzieniem!
 — Jak będziecie zdrowi, to was wypuszczę.
 — Nigdy, doktorze, ty ich nie znasz.
 — Teraz nie mogę. Żona starosty codzień mi z prawdziwym smutkiem powiada, że masz akcesa w różnych porach dnia, najwięcej wieczorem i śmiejesz się, krzyczysz, wołasz!
 — Trzebaby być z kamienia, aby nie oszaleć doktorze — zawołał Maleparta. — Przez tę ścianę odemnie tylko, pokój żony, słyszę głos jej kochanka, słyszę ich śmiechy, ich mowy o mnie.
 Doktor pokręcił głową.
 — Na Boga doktorze, każ mi zdjąć ten kaftan, wszak nie porywam się do nikogo.
 — Trzeba spytać starościny.
 — Ona nigdy nie pozwoli.
 — Ja myślę przeciwnie.