Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom II.djvu/6

 — To być nie może.
 — Ja nie wiem.
 — No! a potem, a potem?
 — Potem goście zaczęli się rozjeżdżać po jednemu, po kilku, i wkrótce wrota nawet od kamienicy zamknięto; a mnie com się pod pozorem interesu dociskał, gwardjacy trybunalscy wartę odprawujący wypchnęli na deszcz w ulicę. Schroniłem się pod przysionek Jezuickiego kościoła, zkąd na kwaterę miałem oko.
 — Cóżeś widział?
 — Ale nic, powiadam waszmości, całą noc tak marzłem na deszczu napróżno.
 — Nikt w nocy nie powrócił?
 — Nikt.
 — A z wieczora, nikt nie przyjechał, nie przyszedł?
 — Przypominam sobie, że jakiś mężczyzna w płaszczu, prawie równocześnie ze mną wszedł do kamienicy, od klasztoru Brygitek przybiegłszy.
 — Jakiego wzrostu?
 — Wysokiego. Twarzy widzieć nie mogłem bo ją miał zakrytą. Bardzo spiesznie popędził na górę.
 — To on! — zawołał Maleparta — to nieochybnie on! Mówisz że szedł od klasztoru panien Brygitek?
 — Tak jest. Widziałem wyraźnie, że biegł ztamtąd.
 — Więc ona u Brygitek, a on ją uprowadził.
 Posłany ramionami ruszył, jakby mówił:
 — Tego nie rozumiem.
 Maleparta niespokojny i zamyślony przeszedł się po izbie.
 — Głupim i stokroć głupi! — zawołał — drugim radzę, a sam sobie poradzić nie umiałem! Do tej pory nie wziąść od niej było tranzakcji przedażnej na dobra Inflandzkie, ani kwitu z tamtej sumy! Nigdy z takiemi formalnościami odkładać nie było potrzeba do jutra. Teraz komplikują się rzeczy. Jeśli ona w klasztorze, znać mi chcą wytoczyć proces i starać się o rozwód! Nigdy nań nie zezwolę, nigdy! Ani na seperacją! Nigdy! Przechodziło mi przez myśl, że ten wartogłów uwiódł ją dla pięknych oczów i młodej buzi, byłbym im