Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom I.djvu/87

regenta; gospodyni przyjęła go gęstemi ukłony i przesadną grzecznością.
 — Nie ma go jaśnie wielmożny panie, odpowiedziała, ale jeźli raczycie chwilkę się zatrzymać, spodziewam się że nadejdzie.
 — Bardzo dobrze — rzekł przybyły i siadł oczekując, a ciekawem wejrzeniem mierząc wdowę, która się z boleścią swą nie kryła i siedziała jak przybita, nie zważając co się w koło niej dzieje.
 — Pani Mrozicka, jeśli się nie mylę — rzekł po chwili do regentowej.
 — Tak jaśnie wielmożny panie; ale zkądże ją pan znasz?
 — Widuję ją przechodzącą, bo niedaleko od niej mieszkam, słyszałem o niej. — I zamilkł. Wdowa cichych tych słów kilku nie dosłyszała; cała była pogrążona w smutku. Regentowa widząc że napróżnoby do niej mówiła, zwróciła się ku przybyłemu.
 — Jaśnie wielmożny pan wiesz jej historję?
 — Potrosze.
 — I pochodzenie?
 Przybyły kiwnął głową,
 — I teraźniejsze położenie?
 — Słyszałem coś o niem.
 — I zamiary mecenasa Paprockiego?
 — Maleparty? — spytał nieznajomy.
 — Tak jest.
 — Jakież?
 — Targuje, szepnęła regentowa z żywością, razem córkę i nabycie pretensyj, które pani Mrozicka ma do familji i do dziedziców majątku, który jej mąż dzierżawił.
 — Córkę! — zawołał nieznajomy z widocznem podziwieniem i niespokojnością. — Córkę, powiadasz pani?
 — Tak jest, i właśnie przyszła tu dowiedzieć się co o tym człowieku odemnie, bo go dotąd miała za anioła wybawiciela.
 — Alboż była w takiem położeniu?