Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/99

do odjazdu... Zapowiadając swój powrót wkrótce, major pożegnał Dziwulską, Juraś także wzorem jego, rękę jej ucałował; lecz po matce przystąpił do córki i tę też zmusił do podania rączki.
 Wypadało więc i Jurasiowi pójść za przykładem wuja i złożyć pocałunek na tej łapce, której dotknięcie sprawiło na nim wrażenie, jakby się zbliżył do płomienia...
 Dotknął ustami paluszków i oderwał je, oślepiony, upojony tak, że w sieni kożuszek wuja wziął za swój i na kałamaszkę wsiąść nie umiał...
 Czuł jeszcze na wargach słodycz tego dotknięcia, i tak był przejęty szczęściem swem i niebezpieczeństwem, na jakie go ono wystawiało, że wuj dwa razy do niego zagadał, a Juraś nie słyszał, i dostawszy dopiero łokciem w bok — oprzytomniał.
 Major pięć palców złożonych przyłożył do ust:
 — A co, Juraś? dziewczyna?
 Seminarzysta nie zrozumiał, bo nie mógł przypuścić, ażeby major śmiał to bóztwo nazwać poprostu — dziewczyna...
 — Dziewczyna? — wyjąknął zdziwiony.
 — No — juściż! Marynka! prawda... cacko? hę?
 I śmiał się. Juraś głowę spuścił.
 — Podobała ci się?...
 Nie było odpowiedzi. Major nielitościwy ciągnął dalej:
 — Nie bądźże świętoszkiem.... Nie jesteś w seminarym. Co u licha... Taka dziewczyna młodemu chłopcu podobać się musi... Rzecz jest naturalna. Nie ma nic złego...