Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/98

poznali i znaleźli w prędce bardzo dobrymi przyjacoółmi, należy to do zagadek psychologicznych.
 Juraś już się jej nie obawiał wcale, a ona mniej go znajdowała śmiesznym.
 — Czy pan tu już dawno mieszkasz u wuja? — zapytała Marynka...
 — A! już blizko od roku... — zawołał Juraś.
 — I ja pana nigdy nie widziałam!
 Zarumieniony mocno, chłopak nierozważnie a żywo odparł:
 — Ja, proszę pani — owszem, widywałem ją... często...
 — Gdzie?
 — A w kościele — wyjąknął Juraś...
 Marynka się zarumieniła z kolei...
 — Ale że też pan z wujem u nas nigdy nie był? spytała.
 Nie umiał na to odpowiedzieć ex-seminarzysta.
 — Jaka to szkoda! westchnęło dziewczę: póki jeszcze zielono było i ciepło, byłabym panu pokazała mój ogródek i kwiatki, a tak...
 — Ja je znajdę — zapewniał Juraś.
 Rozmowa się wyczerpywała, dziewczę ciekawie przyglądało się temu onieśmielonemu chłopcu, który pot ze skroni ocierał, tak mu było pod jej wejrzeniami gorąco...
 Na ostatek Dziwulska i major powrócili do pokoju, Juraś odetchnął. Kulwisz rzucił okiem na siostrzeńca, na Marynkę i pok wąsem się uśmiechnął...
 Czas upłynął jakoś tak prędko wszystkim, że choć o interesach niewiele mówiono, wieczór zmuszał