Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/202

 Nic więc nie zmieniono w sposobie życia. Francuz tylko przywiózł w podarku starego wina.
 Gdy się to działo, baron dnia jednego zjawił się w czasie herbaty i bytności Volantego.
 Przyjęto go grzecznie, a Marynka naiwnie podziękowała za kwiatki..
 — Zrobiły mi wielką przyjemność, rzekła, bo mi wieś przypomniały... Są przepyszne, ale gdyby były skromniejsze, a do moich prostych podobne, jeszczebym je więcej kochała...
 — Byłoż pani tak dobrze na wsi? zapytał baron.
 Dziewczę zdziwionemi oczyma popatrzało na niego.
 — Nigdzie w świecie lepiej mi być nie może! — zawołała. Byłam swobodna, mogłam boso biegać po łące... śmiać się głośno... bawić w ogródku.
 — Przecież piękna, wielka stolica, teatra... tysiące rzeczy ciekawych, muzyka... sam ten gwar, życie — rzekł Francuz — powinny panią żywo zajmować!
 — Jestem tem już zupełnie nasycona odezwała się Marynka. Widać, że do tych wszystkich wspaniałości nie byłam stworzona. Dla mnie w nich jest coś przestraszającego... niespokojnego...
 Percival się uśmiechał.
 — No, ależ muzyka! sztuka! przecię to musi pani czynić wielką przyjemność.
 Dziewczę się zamyśliło.
 — Tak jest, rzekła: lubię muzykę i przy niej zapominam na chwilę to, poczem tęsknię... lecz... proszę się nie śmiać... gdym tam biegając śpiewała, z ptakami się wyścigając... robiło mi to jeszcze większe wrażenie...