Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/19

 — Ja tego jakiegoś pana Celestyna lubię — lubię — odparło dziewczę zuchwale — tak! i z tem się nie kryję.
 Księżna oczy sobie zakryła...
 — Jadziu moja!
 Zamilkły obie; oczy córki rzucały ogniem i płomieniami na matkę, wyzywająco.
 — Tak jest — lubię go, dodała, nawet bardzo...
 — I dajesz mu to poznać!
 — Nie wiem, sucho odrzekła córka.
 — Dziecinna fantazya! — poczęła księżna.
 — Nie, to fantazyą nie jest — zaprzeczyła Jadzia, patrząc śmiało...
 Księżnie na twarz występowały naprzemiany kolory i bladość trupia, usiłowała się poskromić, uspokoić, nie mogła...
 — Chodźmy, rzekła zrywając rozmowę, — chodźmy do twojego pokoju... Spocznij...
 Księżniczka potrząsnęła głową.
 — Kończmy — odezwała się — cośmy poczęły. Ja mamie muszę powiedzieć otwarcie, że jeśli jakimkolwiek sposobem pan Celestyn zostanie oddalony — ja — umrę.
 Ostatnie słowo do pół tylko wyrzeczone, matka z krzykiem pocałunkiem zamknęła.
 Łzy się jej puściły z oczu...
 Pomimo całego przywiązania do obóstwianego dziecka — księżna usłyszawszy to wyznanie, nadto była przelękłą, aby się mogła powstrzymać.
 — Jadziu na miłość bożą! przecież wiesz kto on jest, a kto ty! Przepaść was dzieli! To szaleństwo...