Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/148

 Ks. Herman, który słuchał trochę, trzymając karty do zadania w reku — spytał chodzącego Marcina:
 — No, więc kiedyż wesele? kiedy?
 Opiekun stanął, z lekka potrząsając ramionami...
 — Indult się wyrabia — rzekł...
 — Toć przecię indultowi mogliście przeszkodzić — dodał Herman.
 — A mogli, zamruczał mąż hrabiny Rozy — pewnie że mogli.
 — Zwlec mogliśmy — rzekł ks. Marcin, — a przeszkodzić nie było sposobu. Zresztą matka płacze i powiada, że już dłużej Jadzi się sprzeciwiać nie może, — a dziewczyna gotowa na wszystko...
 — Wszystko!! powtórzył ks. Herman. — Waćpan bijesz moje kiery?
 — Biję, bo słucham o indulcie! odparł Rymund.
 — Dzisiejsza taktyka — począł Eustaszek, — powinna się ograniczyć do tego, by nieunikniony ów maryaż przyśpieszyć, a potem go jak najrychlej doprowadzić do absurdum....
 Rymund głośno się rozśmiał.
 — A potem z rozwódką w. książęca mość gotów się jesteś ożenić? zapytał.
 Eustaszek ruszył ramionami...
 — Więc kiedyż, gdzie i jak ten ślub? pytał z oburzeniem hr. Tymoleon.
 — Wprędce — wprędce — westchnął ks. Marcin; — ja tam nie wiem, ks. Jadwiga stanowi o tem, a matka na wszystko się zgadza... W początkach, dodał, moja pupilka życzyła sobie na złość nam wszystkim ślub