Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/128

 W głowie kołowały mu myśli dziwne — upokorzony, przygnębiony, machinalnie siadł do dorożki i kazał jechać do p. Michała.
 Nie był pewien czy go zastanie, lecz szło mu o zyskanie na czasie — powrót do domu był dla niego tak strasznym, iż chciał go przynajmniej przeciągnąć.
 Trafem, któremu niezupełnie rad był może, pana Michała zastał powracającego z biura i wybierającego się na obiad do rodziców.
 Spojrzawszy na niego przyjaciel — zakrzyknął:
 — Co ci jest? przypadek jaki? chory jesteś?
 Celestyn podążył do krzesła, wsparł głowę na ręku.
 — Daj mi odetchnąć — rzekł słabym głosem.
 Michał ze swą energią, której nigdy nie tracił, stał nad nim z wyrazem politowania.
 — Na Boga! — rzekł baba z ciebie. Co ci jest?
 Wyrzut ten dotknął żywo Celestyna, zerwał się z krzesła...
 — Mam prawo być jak mnie widzisz, pijanym, rzekł — każdy inny w mojem położeniu...
 — Cóż się stało?
 Celestyn podniósł rękę, ukazując mu pierścień na niej.
 — Jest to przed chwilą mi dany zaręczynny pierścionek księżniczki, który matka mi wręczyła w przytomności opiekuna.
 Michał osłupiał.
 — Pft! — zawołał po chwilowem milczeniu — żartujesz! czyś oszalał?
 — Słowo uczciwego człowieka. Tak jest...