Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Krwawe znamię.djvu/79

ła się w galeryą, na której końcu świeciła zębami białymi owa w hełmie trupia głowa.
 Spytkowa zatrzymała się tu, odstąpiła parę kroków, popatrzyła z pogardą prawie na Iwona i zmienionym odezwała się głosem:
 — Pytam was, czy po to staraliście się tu wedrzeć, aby mnie ztąd wygnać?
 Iwo stał chwilę przybity.
 — Takiem pytaniem po latach tylu Brygita witać może Iwona?... Przyznaj pani, to dziwne.
 — Jestto łagodniejsze słowo, jakiegom użyć mogła. Przypomnij sobie coś uczynił, coś winien wobec mnie, a przyznasz, że ze wzgardy usta się te nawet otworzyć nie były powinny. Niżej dziś stoisz w mych oczach, niż najlichsze słowo moje spaść może... nie godzien jesteś ani wejrzenia, ani wyrazu, ani pamięci. Powinnam była spytać, kto jesteś, a usłyszawszy nazwisko, nie przypomnieć sobie istoty, która je za życia nosiła...
 Wyrazy te, mimo wysiłku, wymówione były z takiem uczuciem, że w głosie marmurowej niewiasty drganie łkania słychać było.
 Iwo był posępny i długo milczał.
 — Pani — rzekł nareszcie — potrzebuję mówić długo, abym się uniewinnił. Czy pozwalasz?... Nie będę potrząsał łachmanów mojej nędzy; powiem historyą i zażądam sądu. Wolno mi mówić tu, teraz?
 — Nie — odparła kobieta.
 — Więc kiedy? — nalegał Iwo... — Przysięgam, że nie wrócę tu więcej, nie mam po co... ale chcę byś pani wiedziała wszystko?...
 — Dlaczegoż mam wiedzieć kłamstwo?...
 Iwo zapłonął, podniósł się i uderzył w piersi.
 — Jakem żyw nie splamiłem ust fałszem dobrowolnie — zawołał — gdybyś pani śmiała...
 Nie dokończył wzburzony.
 — Teraz — dodał — nie proszę cię o pozwolenie... musisz wysłuchać mnie, lub... lub... — tu się wstrzymał — lub pomszczę się na twojem dziecięciu...