Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/360

360

 — Panie generale, ja się okupię, — rzekł mieszczanin.
 — Cóż mi dasz? chyba talara, bo twoje kiepskie życie więcéj nie warte.
 — Sto talarów generale.
 Miller pomyślał trochę — żebyś broił znowu! nie, powiesić łajdaka!
 — Sto pięćdziesiąt, — odezwał się śmieléj, widząc wahanie Brzuchański.
 — Daj dwieście i niech cię djabli wezmą — krzyknął szwed, — a nie, to na szubienicę.
 — Kiedy nie mam, — odezwał malarz, — wola wasza.
 — No! dajesz dwieście?
 — Nie.
 — Nie dasz?
 — Nie mogę.
 — Gdzież talary?
 — Złożone w klasztorze.
 — A ha! to nie w domu?
 — Ba! — odpowiedział naiwnie mieszczanin, — jakby tu były, tobyście je dawno wytrzęśli. Miller bezwstydnie się rozśmiał.
 — Każcie mnie odprowadzić do bramy klasztornéj, a tam zapłacą z moich pieniędzy.
 — Bestja! nie głupi! — rzekł szwed, — to