Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/318

318

to mnie prześladujesz, że i ja w nie wierzę, ale nie sąż to rzeczy niepojęte?
 — Rzeczy niepojęte, nie koniecznie muszą być czarami.
 — Nigdy wojska szwedzkie takich klęsk, a jeszcze od takiéj garści nie poniosły, niéma dnia żebyśmy nie mieli zabitych ludzi, koni, zrzuconych dział...
 — Jabym był zdania, żebyśmy się im ukłonili i poszli na zimowe leże — odparł xiąże Hesski, — to by było najrozumniéj; królowi Karolowi nie wiele idzie o jeden lichy zameczek nad granicą, a tracić tyle ludzi.
 — Ale wstyd mości xiąże.
 — A! wstyd trzeba zjeść! — rzekł xiąże Hesski.
 — Niechże go je Hrabia, który nas tu sprowadził — odpowiedział Miller.
 Wejhard się wymknął śmiejąc, niby niezrozumiał.
 Nazajutrz posłowie znowu; któż jeśli nie pan Kaliński? Już się go w klasztorze obawiali i nudzili nim, ale jak było nieprzyjąć pana starosty, który przychodził qua przyjaciel, protektor i pośrednik? Wprowadzono go do celi przeora, podano wina, zeszło się zakonników dosyć,