Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom I.djvu/332

332

 Wejhard ramionami ruszył i usiadł.
 — Ha! rzekł, to są chwilowe nieprzyjemności, ale przecież idzie.
 — Ślicznie idzie w istocie, — odpowiedział Sadowski — noc dzisiejsza dowodem.
 — To wina nasza, — przerwał Miller, — zdawało nam się że wojujemy z mnichami, a tam są tędzy żołnierze! Nauka nie pójdzie w las, przyjdą i działa z Krakowa.
 — Wszystko to nie będzie potrzebném, — rzekł po chwili Wejhard.
 — Wy mi zawsze niewiedzieć co obiecujecie.
 — Twierdza ostatkiem goni, blizka poddania.
 — Tak jest, gdyśmy tu szli, mówiliście że dnia pierwszego poddać się miała.
 — Teraz to trochę pewniejsze generale, — rzekł ciszéj Wejhard, — wiem że wszyscy są już do ostatka znużeni walką, zniechęceni i radziby to skończyć.
 — Tak, a jednak parlamentarzy nie przysyłają.
 — Potrzeba znać sytuacją wewnętrzną twierdzy, tajemniczo rzekł czech.
 — Naprzykład?
 — Tam kilku utrzymuje kilkuset w uporze. Miller splunął z niechęcią.