Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/63

 — Jakże tam gospodarstwo? — spytał, chcąc szlachcica rozruszać.
 — At, małe dziedzictwo, wielkie kalectwo, JW. panie, wlecze się to jakoś.
 — Zebrałeś już żyto?
 — O! nie jeszcze, a tu kalendarz deszcze prorokuje.
 — Ja mam już kilka tysięcy w kopach, ale jeszcze na polu.
 — I ja niewiele schwyciłem do stodoły.
 — No! a w domu tam jak? Bogu dzięki, córeczka zdrowa?
 — Do nóg upadam za pamięć.
 — Dobra, słyszę, gosposia. Sylwan nie mógł się odchwalić podwieczorku...
 Stary pogładził się po łysinie i uśmiechnął mile. Hrabia kończył:
 — A śliczna, słyszę, panienka!
 — Niczego, JW. panie, ale zwyczajnie wieśniaczka.
 — Daj, Boże, pociechę!
 I hrabia, uprzejmie objąwszy radosnego rotmistrza, oddalił się od niego, odwołany przez kogoś. Szlachcic poszedł do gawędujących w kątku podtuptanych gospodarzy, przysiadł na rożku kanapy i cum debita reverentia, dla tak znakomitej kompanji nudził się i ziewał, starając mieć minę na wszelki wypadek uśmiechnioną.
 Tymczasem rozpoczęły się tańce, które ostatecznie podzieliły towarzystwo na warstwy odrębne. Sylwan kierował niemi, zapalczywie lubiąc skoki i naturalnie rej wodząc jako w domu. Matka jego, także namiętna tancerka, nie ustępowała mu w ochocie i niezmordowaniu, a rotmistrz Powała nieustępnie jej pilnował, tak że to nawet trochę w oczy bić zaczynało i stara hrabina szepnęła córce, aby tę partie fixe starała się urozmaicać dla oka ludzkiego.
 Postanowionem było w programie dnia tego, że wśród spoczynku po tańcach chwilę miała zająć muzyka: hrabianka Cecylja śpiewać miała cavatinę Belliniego, a towarzyszyć jej miał Wacław. Hrabia, trochę