Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/37

 — Cóż to za pytanie? hrabio!
 — Bo widzisz, niezawsze jesteś równie grzeczny, a z tą drobną szlachtą, nie wiesz, jak po szpilkach! C’est si susceptible!
 — A czyż nie wiem? Ale się wszystko odbyło wybornie: jadłem przypalone i surowe kurczęta z kwaśną śmietaną, un mets champêtre, z sałatą zalaną słoniną, jadłem pierogi, oglądałem konie pana Kurdesza. Qne voulez-vous de plus?
 — No! a chwaliłeśże je?
 — Naturalnie! I ma w istocie jedną klacz siwą polsko-wschodniego rodu, bardzo ładną, bardzo ładną.
 — A nie darował ci jej? — zapytał stary hrabia.
 — Myślałem, qu’il aura le bon esprit de le faire, ale nie.
 — Spodziewam się jednak, że ci okazać musiał i radość, i wdzięczność, żeś go odwiedził.
 — Jak mógł i umiał, ściskał za kolana.
 — Widziałżeś i córunię?
 — A jakże i siwkę, i córkę.
 — Cóż to za stworzenie: mówią, że to ładne?
 — Tak! ładna! jużciż ładna, ale to proste dziewczę, daleko dziksze i mniej cywilizowane, niż garderobiane mojej matki, które czytają romanse pana Sue.
 — Spodziewam się — rzekł z uśmiechem ojciec.
 — Szlachcic naturalnie przyjedzie.
 — Cela va sans dire. Dziękuję ci, żeś mnie posłuchał i był grzeczny!
 Syn dym tylko puścił, zapaliwszy cygaro, poprawił je, rzucił się głębiej na kanapę i założył nogę na nogę. Ojciec mówił po chwili:
 — Będziemy dziś mieli mnóstwo osób różnego stanu, sfery, znaczenia i położenia towarzyskiego.
 Syn patrzał tylko, ziewając, i czekał, co mu dalej ojciec powie.
 — Mój Sylwanie, — kończył Zygmunt-August Dendera — staraj się być zawsze i wszędzie dla wszystkich uprzedzającej grzeczności.