Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/16

 — Gdzież jest pani?
 Była chwila milczenia. Kobieta się odwróciła z wyrachowaną powolnością ku niemu i spytała głosem, w którym czuć było wzruszenie:
 — Na cóż pani potrzebna?
 — Chłodny wieczór... należałoby wrócić do salonu — rzekł mężczyzna.
 — O! — odezwała się szybko Seweryna — duszę się w nim ciągle, do zbytku, dajcież mi choć świeżem odetchnąć powietrzem.
 — Moja kochana Sewerynko, zkądże znowu ten humor? — dodał spokojnie stojący w progu.
 — Humor??? nie rozumiem — odparła krótko i odwróciła się ku ogrodowi. — Jakto? więc mi nie wolno nawet mieć humoru, jaki chcę? A to doskonałe!
 Mężczyna ruszył ramionami.
 — Moja droga — rzekł powolnie — a mnie i spytać nie wolno o nic?
 — Panu... wam — głosem drżącym poczęła kobieta — a któż zabroni znęcać się nad bezbronną, i temi słodkiemi słowy, pełnemi dobroci, szpilkować ją po dniach całych.
 Panu — wolno wszystko — mnie tylko ani zapłakać nawet.
 — Widocznie na burzę się zbiera — powolnie i spokojnie odpowiedział stojący w progu — ale cóż za przyczyna?...
 Nic nie odpowiedziała kobieta; gryzła białemi ząbkami koniec chustki, którą w ręku trzymała.
 Mężczyzna wszedł na ganek i przybliżył się ku niej zwolna.
 — Cóż ci jest, Sewerynko? — rzekł głosem czułym — proszęż cię — nie męcz mnie, mów...
 — Co mi jest! — wybuchnęła kobieta. — Więc pan nie widzisz że jestem nieszczęśliwą, najnieszczęśliwszą, więc pan nie czujesz, że mnie katujesz?
 — Ja, ciebie? na miłość Bożą — załamując ręce, zawołał zdumiony mężczyzna. — Cóż się stało?