Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kamienica w Długim Rynku.djvu/209

— 202 —

nienie nie boję... z nią walka dla mnie łatwiejsza... Teraz tylko przedstawisz Rosie jakiego szlachcica, barona i po wszystkiém.
 Berens głową potrząsł.
 — O! nie pójdzie to łatwo, kobiéta praktyczna, zna doskonale stan waszéj fortuny... a baronostwo sobie kupi gdy zażąda... przestrzegam o niebezpieczeństwie.
 — Ja się z niego śmieję! zawołał Wudtke...
 Domawiał tych wyrazów, gdy do gabinetu przebojem, z hałasem, blady wpadł jak bomba, Fiszer.
 Wudtke odwrócił się z kwaśną miną, miał już bowiem ten zwyczaj zaprowadzony, że nikt do niego bez zameldowania wchodzić nie miał prawa.
 — Co tam u licha?
 — Co? u licha? Cóżto? ministra grasz rolę... wejść nie wolno... ofuknął Fiszer...
 — Co ci jest? dumnie spytał Wudtke...
 — Co mi jest... Jestem wściekły! powiem ci w dwóch słowach... Wczoraj Paparonowie trafili na ślad skarbu w grobach familijnych i o białym dniu pięć skrzyń pełnych złota wywieźli z nich.
 Wudtke się rozśmiał.
 — Śmiéj się, rzekł Fiszer, śmiéj się. Oberkonsystoryalrat człowiek przecież poważny, wié o tém... Generał Pardubitz mi o tém mówił.
 — Nie może być!
 — Może być i jest! mówię ci jest! Siostra ich