Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom II.djvu/49

—   44   —

 — To pańska wina, żeś go nie dostał wprzódy, zawsze wina pańska, masz pan złe sługi.
 — Ale...
 — Nie ma żadnego ale.
 Weszli tak do salonu, w którym zastali hrabinę. Na pierwszy rzut oka postrzegł Teodor, że bardzo przez czas, jak ją nie widział zbladła i zmizerniała; twarz jednak uczyniła wesołą, wzięła uśmiech na usta; widocznie usiłowała niepokazać po sobie tego, co czuła.
 — Panna Kornelia słusznie mnie w progu zburczała — rzekł Męczyński witając się — za niesłychaną niegrzeczność; ale ja listu nieodebrałem. Pani, klnę się...
 — Dajże pan pokój, miałeś daleko ważniejsze obowiązki do spełnienia.
 Teodor westchnął.
 — I tych bardzo nieudolnie dopełniając — rzekł zmęczyłem się na śmierć.
 — Wszakże niebezpieczeństwa nie ma.
 — Tak dalece wrócił do zdrowia kochany brat — wtrącił Teodor — żeśmy się po dziesięć razy na dzień już kłócili, i w końcu mnie precz wyprawił.
 Zamilkli trochę.
 — Cóż to za dziwny przypadek! — dodała hrabina.
 Pan Teodor spojrzał na nią, zarumieniła się mocno.
 — Tak, to był bardzo dziwy wypadek! — potwierdził spuszczając oczy — szczęściem, że się to tak dobrze skończyło.
 — Słyszałam, że bardzo szczęśliwie — szepnęła hrabina — bo nawet podobno wypadek ten odsłonił jakieś dziewicze zranione serce.
 Uśmiechnęła się ironicznie.
 — Jakto i o tem pani już wie?
 — My o wszystkiem wiemy — wtrąciła panna Kornelia.