Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom II.djvu/19

—   14   —

 — Tst! tst! — zawołała kuzynka, którą jakieś słówko doleciało — pan jesteś nieznośny, proszę milczeć.
 Zamilkli, ale rozmowa przycichła i ciekawa stara panna nic już pochwycić nie mogła.
 Widocznem tylko było, że gwałtownemi wybuchy mieniali z sobą myśli ci państwo, że chwilami przerywała się ta zamiana niezgodnych wyobrażeń i że oboje męczyli się. Panna Kornelia uczuła wreszcie litość nad hrabiną, i zawołała do Teodora: — dłużej tu nie wytrzymam, wracajmy do salonu.
 I nie słuchając już towarzysza, który usiłował ją uprosić aby pozostała, posunęła się żywo ku opróżnionym krzesłom.
 Zastali tu uroczyste milczenie, twarze były zarumienione, widać po nich przejście burzy.
 — Państwo nas opuściliście — odezwała się hrabina, — a ja naszego sąsiada wcale zabawić nie umiałam; o wszystkośmy się prawie sprzeczać musieli, tak się jakoś nie rozumiemy.
 — Należy to przebaczyć odwykłemu zupełnie od ludzi — dodał Krzysztof — wiedziałem o tem, żem już do towarzystwa nie stworzony.
 To mówiąc wstał z krzesła i zbliżywszy się do Teodora, szepnął mu:
 — Jedźmy! na miłość Bożą, jedźmy.
 Ale hrabina odgadła to i zawołała żywo:
 — Niech mi pan mojego gościa nie buntuje, musicie zostać na herbacie, choćby na dowód że jesteśmy, mimo rozmowy dosyć spornej, w dobrej zgodzie.
 Teodor spojrzał na gospodynią.
 — Ja jestem wszystkim rozkazom posłuszny.
 — A ja korzystam z tego zaraz — dodała Wanda — aby wydać panu rozkaz przywiezienia z sobą, gdy będziesz łaskaw być w Zamostowie, pana Krzysztofa. Pogodzimy go z życiem i światem.