Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/74

stawi do pomocnika i zabiorą sobie gdzie do jakiego szpitalu...
 — Zabiorą! — krzyknął Jermoła z płaczem w głosie — a to mi ślicznie radzicie! A będąż doglądać, pilnować: gotowi umorzyć niemowlątko! /
 Stara ruszyła ramionami.
 — A wy jak sobie z niém radę dacie?
 — Radźcież na to kumo!
 — A jakże myślicie?
 — Czy ja wiem co myśléć — przerwał stary — mnie się w głowie zawraca co tu począć. Za nic porzucićbym nie rad dziecka, które sam Bóg oddał mojéj opiece: wyhodować go nie wiem czy potrafię,... Tylko mi się zda, czemużby nie!
 — Będziecie je musieli oddać na mamki, to najprędzéj do Jurkowéj niewiastki.
 — A! za nic! — zawołał Jermoła — ot to! taka zła baba, toby mi je przymęczyła, a zażądałaby odemnie nie wiedziéć czego, kiedy u mnie grosz grosza goni... Gdybyście mu dali