Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/50

 — Tak dalece gotów jestem, że mam przy sobie pieniądze.
 — Ale toby nie mało wypadło — rzekł dziedzic patrząc Ostapowi w oczy.
 — Jestem gotów na nie mało.
 — Hm! hm! ależ się pan pokochał!
 Ostap westchnął boleśnie; a panu się zdało, że zgadł w istocie, ruszył ramionami i pomyślał sobie: Ot tobym go pociągnął, gdybym sumienia nie miał! Ale nie, nie, toby było nieprzyzwoicie! Choć to chłop, ale zawsze nie wypada; nie brał odemnie nic za recepty.
 Zawahał się znowu i chciwość poddała pytanie:
 — No i cóżbyś pan naprzykład gotów dać Kunicy i za tych tam ludzi?
 — Co pan każesz?
 — A tak, żeby rubli z tysiąc, hę?
 I rozśmiał się znów patrząc w oczy Ostapowi.
 — Ja myślałem, że pan powiesz najmniej dwa lub trzy tysiące, rozumie się uwalniając rodziców mojej Jaryny — rzekł Bondarczuk — i byłem gotów!
 — Co? dać trzy tysiące rubli za nich? — krzyknął łamiąc ręce pan prezes.
 — I nie byłoby drogo — mówił zimno Ostap — wszak płacim za konia araba po kilka tysięcy dukatów, czemużby podolska dziewczyna przynajmniej tysiąc nie miała być warta?
 — Jakto? — zdumiony coraz bardziej a chciwy choć hamujący się przerwał pan Suzdalski — pan nawet masz z sobą gotowe pieniądze?
 — Oto one są — rzekł dobywając asygnat z paczki Ostap, i poczynając je liczyć — widzi pan płacę natychmiast, a pan prezes także nie zwlekając da im wszystkim uwolnienie, nieprawdaż?
 Na widok pieniędzy wielki był frasunek dziedzica; wziąść za człowieka opłatę, jakoś wstyd okrutny i nieprzyzwoitość straszna; nie wziąść a stracić ludzi, boleśny uszczerbek w majątku; odepchnąć proszącego