Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jak się pan Paweł żenił i jak się ożenił.djvu/154

—   146   —

śmiechem wdzięcznym, nawet rozmowyśmy nie dokończyli.
 — Jużci ciągle tak lać nie może! — rzekł Mondygierd.
 — O! nie — wtrąciła panna Bernarda — bulki stoją na wodzie, deszcz długi, słowo daję.
 Wiedział o tém i p. Paweł co bulki i bąble na wodzie znaczą, ale zamilkł.
 Lało a pioruny waliły.
 Podano podwieczorek, a po nim znowu nastąpiła konferencya z panią Zabielską, poufalsza już. Mondygierd obstawał, aby nie marnować Harasymówki, która z czasem, wybiwszy trochę rowów, stać się mogła złotem jabłkiem.
 — Ale ja sobie rady nie dam sama! — westchnęła wdowa.
 — Przecież ja niedaleko, sługa acani dobrodziejki — rzekł Mondygierd.
 Ściśnięto mu rękę, przez wdzięczność ucałował paluszki. Sam czuł, że to ustawiczne całowanie było zbyteczném i — nieprzyzwoitém — ale wstrzymać się nie mógł. Na podwórzu lało.
 Wieczerza była skromna, ale znowu tak smaczna, szczególniéj zrazy z sosem do kaszy, że Mondygierd zjadł talerz pełny.
 Lało i lało; jeszcze się deszcz poprawił. Dawszy dobranoc, poszli z panem Fortunatem spać. Tu czekały ingredyencye ponczowe do poduszki