Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/93

 — To się rozumie, teraz już czynić tajemnicę, stokroć by było gorzej... wrócił więc Korczak do lochu... Zbiegając na dół, we drzwiach dolnych ujrzał stojącego Dorszaka, którego nie wpuszczono...
 — Panie Korczak — krzyknął zagniewany Podstarości — czy to ja już za obcego i nieprzyjaciela jestem miany, że mi przystęp wzbroniony.
 — A czegoż pan życzysz sobie?
 — To piękne pytanie? jam gospodarz... chcę wnijść...
 — Ale Miecznikowa w tej chwili widzieć się nie może...
 — Ja też niechcę...
 — Z kimże pan się widzieć pragnie? pytał Korczak.
 — Z tem, co panowie na dole dobywacie — z uśmiechem wtrącił Dorszak.
 Janasz ruszył ramionami.
 — Niema tam nic ciekawego.
 — Ja myślę przeciwnie, kiedy Miecznikowa aż tu jechała umyślnie, ażeby się temu zblizka przypatrzeć. Bo teraz przyjazd jej rozumiem.
 Natrętny Dorszak stał we drzwiach.
 — Nie rozumiem nic — odparł Janasz — a że czasu nie mam, przebaczysz mi waszmość.
 To rzekłszy, począł wschodkami na dół się spuszczać, a Podstarości widząc, że nic nie utarguje, odszedł gniewny. Janasz zastał Nikitę uznojonego, wyłom w murze znaczny, a przez otwór widną już dosyć skrzynkę, a raczej kufer okuty, pyłem, pleśnią i pajęczynami okryty, którego żelaztwo rudą rdzą było osute. Nie zważając już na to, czy ich kto podpatruje czy nie, podstawiwszy cegły pod nogi, przystąpili oba do dźwignięcia skrzyni, lecz na