Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/53

rozstąp się ziemio — musi to być. Mają Miecznikowstwo z dawnych lat na samem Podola pograniczu...
 — Gródek — przerwał Przeor — znam, wiem, bom tam bywał.
 — Chwałażci panie — zawołał powstając Żudra, to mi przynajmniej powiedzieć możecie co o nim i jak tam dojechać i jak tam poczynać.
 Przeor się zdawał namyślać chwilę, a Żudrze w oczy patrzał.
 — Ze wszelkim respektem dla pani Miecznikowej waszej — począł — powiem wam, że prawdziwie kobiecym rozumem sobie tę podróż osnuła. Dojechać możecie, ale żebyście mieli cało powrócić! Za to nikt rozumny nie zaręczy...
 — Dla czego? zawołał przestraszony Żudra ręce łamiąc.
 — Dla tego że niebezpieczniejszego kąta nad ten w świecie niema. Tatarowie Lipki, włóczęgi, bandy najrozmaitszego tałałajstwa tam sobie na kraju obrały siedlisko. Cóż wy im prosto w paszczę leźć chcecie?
 Zatrzymał się ks. Przeor i dodał po chwili:
 — Nie macie nic lepszego do czynienia tylko wypocząwszy w Konstantynowie, w imie Boże zawrócić do domu.
 — Ale to nie może być! to być nie może — rzekł ks. Żudra, trzeba znać Miecznikową — hic mulier, córka też dziecko prawie, ale mężnego ducha.
 — Co? i z dzieckiem się wybrała? zakrzyknął Przeor dźwignąwszy ramionami. Głowyście potracili...
 Niezmiernie się zmieszał ks. Żudra. — Co tu począć?
 — Co począć? zawracać! mówię wam, o podróży