Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/356

coś kazać postawić — a, no — po starej znajomości — nie mam nic.
 Nikita ręce załamał, popatrzał na suknie, i te świadczyły, że nie wiele mieć musiał.
 — Będzie nam i tu dobrze — dodał Korczak — mów, proszę.
 — Mój paniczu, mój złoty, mój dobrodzieju — podchwycił Nikita, już się nie wstydź, a pozwól mnie kazać co postawić. Dali Bóg nie zubożeję.
 I uderzył po kieszeni, w której brzęczały talary.
 — Wcalebym się nie wstydził od ciebie przyjąć, mój Nikito, ale ja nic nie piję — odwykłem.
 Uśmiechnął się: — Żebyś wiedział jakie życie prowadzę!
 Ruszył ramionami.
 — To wszystko jedno — dodał — mów o Mierzejewicach; Miecznik, jejmość — zdrowi?
 Nie śmiał zapytać o Jadzię, ale się zarumienił. — Nikita z ukosa spojrzał.
 — Ale ja tu z panią i panienką: dziś siedzą u panny Anieli, u Brygidek!
 Janasz zadrżał i zmilczał.
 — Zdrowi?
 — Wszyscy — wszyscy, dzięki Bogu — tylko starzy państwo od tej nocy, kiedy was tak odprawili, niech im Bóg nie pamięta — chodzą oboje jak pościnani. Jedno na drugie spojrzeć nie śmie.
 — Ale to inaczej być nie mogło — podchwycił żywo Janasz — cóż oni winni? Jam winien! — że żyję....
 Westchnął.
 — Dali Bóg — kończył Nikita — oni was wszyscy żałują, i pan i pani, a co panienka, to — jak brata.
 — Dobre, złote serce — szepnął Janasz, któremu się łza zakręciła w oku.