Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/139

to po nich rany tyle tylko, że nudne. Dorszak ani dziś ani jutro nie może ich tu sprowadzić. No — jutro!....
 — Lecz mógłżeby? czyż godzi się go o to posądzać?
 Dulęba się śmiał rozparłszy w krześle.
 — Księżuniu — zawołał — jesteś niewinny jak dziecię. Toć łotr, to zbój, dla którego nic świętego niema. Gdy na Orchowce najechały Tatary, widzieli go ludzie między niemi uganiającego się z nahajką w tatarskiem stroju i prowadzącego ordę.
 A dziś-że, mój ojcze, czyby umykał, gdyby na złodzieju czapka nie gorzała?
 — To co innego — począł ksiądz Żudra — to co innego, ze strachu mógł umknąć, aby posądzonym nie być.
 — Już kiedy kto dom opuszcza — dodał Dulęba — chyłkiem, nocą, w takich ewentach, nie wiem czem to pachnie.
 Zafrasował się ksiądz Żudra, tak że stanąwszy zamyślony, nie wiedział co począć.
 — Pułkowniku! na miłość Bożą, ty nas nie opuszczaj! krzyknął, za ręce go chwytając.
 Dulęba wąsa kręcił.
 — Co ja wam tu jeden pomogę?
 — Poślemy po waszych?
 — Ale ja mam ordynanse, na miłego Boga — ozwał się pułkownik, ja około zamku obozem, ani w zamku siedzieć nie mogę. Moja rzecz krążyć po nad granicą, a mam dosyć do czynienia z tem tałałajstwem.
 Zaniepokojony do najwyższego stopnia ksiądz — niewiedząc co począć, wylękły dzisiejszemi wypadkami, pomyślał, że w niedostatku Janasza, który majaczył trochę pod noc i z którym naradzić się nie