Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Emisarjusz.djvu/19

Policmajster chodząc ze świecą, nagle rzucił się z nią zaglądając pod łóżko.. Za niem na podłodze, leżały kawałki podartego papieru. Sekretarz odgadł o co chodziło, ukląkł i pozbierał je jak najstaranniej.
 Papiery były zmięte i podarte, ale na nich tu i owdzie stały urywane wyrazy po polsku pisane.
 Paramin uderzył się w czoło.
 — Wołać mi tu Icka.
 Sekretarz przyciągnął go natychmiast za kołnierz, przestraszonego.
 — Odpowiadaj... a prawdę... prawdę! bo zginiesz... Czy izba była wymieciona wprzód, nim ją zajął podróżny? kto ją przed nim zajmował.
 — Przed nim? a waj! stał pan Stecki... a czy była wymieciona? pewnie że była wymieciona...
 — A pod łóżkiem?
 — Nu... wszędzie... siana nie było nawet na łóżku a waj...
 — Otóż co jest — rzekł zbierając kawałki papieru Paramin — niemiec... a papiery po polsku.
 Sekretarz tragicznie ręce załamał.
 — Tych żydów powywieszać! wszystkich na Sybir... są w spisku z politycznymi przestępcami... ot co! — krzyknął policmajster. — I jak być może, żebyście nie wiedzieli dokąd pojechał? przecież mówił? pytał? szukał koni...
 — On jechał, a przynajmniej gadał, co ma jechać do Dubna — zawołał Icek.
 — A! to ty teraz już wiesz — ryknął pułkownik — do tiurmy z nim! a pod rózgami powie nam wszystko.
 Icek począł płakać.
 Policmajster skinął, uprowadzono go... zabrano papiery.
 — Koni pocztowych! na gościniec do Dubna! — zawołał — żywo...
 Sekretarz już szedł do drzwi.
 — Panie pułkowniku — zawołał, zwracając się