Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/244

 — Czekałam! zawołała prawie gniewnie Różyczka, naśladując mimo wiedzy Ludwika XIV-go:
 — J’ai failli attendre!
 Z rodzajem wymówki powiedziawszy to, skierowała się ku stolikowi. Po drodze Otton schwycił jej rękę, ale mu ją wyrwała. Siedli.
 — Zawsze jeszcze zły humor! szepnął.
 Czyż Wenecya nie będzie nigdy tak szczęśliwą, abyś się jej uśmiechnęła?
 — O! wątpię bardzo — odparła żywo Róża, aby to obrzydliwe miasto uśmiech inny jak politowania, wywołało mi na usta. Prawdziwie nie pojmuję — mówiła, niezręcznie nalewając herbatę, którą zaraz od niej odebrał Otton, sam zaczynając gospodarować — nie pojmuję jak ludzie mogli przechwalić tak tę brudną ruinę! Co tu pięknego? proszę mi powiedzieć co tu jest pięknego?
 Otton patrzał i słuchał nie chcąc ją drażnić odpowiedzią.
 — Kościół! Ś. Marek, ze swoją pogarbioną podłogą, zczerniały, zbrukany, a przecież widzieliśmy piękniejsze!
 Ruszyła ramionami.
 — Woda w kanałach jak pomyje! Pfe! Na ścianach wszędzie pełno pleśni, wilgoci, stęchlizna! I każą mi to uwielbiać!!
 — Jednak, proszę cię — są piękności w swoim rodzaju — rzekł nieśmiało Otton.