Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Cztery wesela.pdf/48

 — Ona słaba! ona chora! Gdzie ona? zawołał starzec porywając się z łóżka, ona choruje, a ja tutaj!
 — Idź, idźże, oddal się, wypychając prawie głupca zawołała Matylda. Idź sobie ztąd!
 — Umierająca! mówił daléj stary, widziałem, byłem przy łóżku. Moja Marysia!
 Potém padł osłabiony jęcząc ciężko i boleśnie. Chwila milczenia. Lekarz zażywając tabakę, patrzał za okno, stary oczyma biegał po suficie, Matylda drżała, służący jeszcze u drzwi stał z gębą otwartą i wytrzeszczonemi oczyma. To chwilce, ciszéj już i powolniéj zbliżył się do samego ucha Matyldy, i poważnie jéj szepnął, wielką wagę nadając swym wyrazom.
 — On mówił, że ma kopersztychy do przedania.
 Łzy płynęły jeszcze po twarzy Matyldy, ruszyła ramionami, i z cierpliwością anioła rzekła do niego.
 — Mówiłam ci żebyś go odprawił.
 Służący sobie także ruszył ramionami z politowaniem, i dziwując się że nic wskórać nie mógł, wyszedł znowu. Lekarz ciągle patrzał za okno, starzec ciężko oddychał, czasem słaby