Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Cztery wesela.pdf/46

 — Czy śpi?
 — Kto?
 — Ona.
 — Śpi! rzekła Matylda po cichu, a z oczu jéj popłynęły dwie łzy ciche. Straszne i przykre patrzącym było obłąkanie starca, który wróciwszy myślą na czas choroby żony, nie przypomniał nawet jéj śmierci.
 Trwało to długo. Można sobie wystawić męki tych, którzy przytomni umysłem musieli w odpowiedziach swoich stosować się do obłąkania starca. Po godzinie blizko, jeden z sług domowych, długi, suchy, z otwartą gębą, oczyma wytrzeszczonemi, założonemi w tył rękoma wszedł na palcach do pokoju, w którym stary leżał bez zmysłów, i stanął u drzwi.
 — Czego chcesz? spytała spójrzawszy na niego Matylda.
 — Hm! Sługa począł od głupowatego uśmiechu. Tu, Jéjmość, jakiś kuglarz przejeżdżający chce sztuki pokazywać.
 Matylda osłupiała.
 — Powiedz mu, powiedz, zawołała — niech sobie jedzie!
 — E! ja mówiłem, ale kiedy on koniecznie —