Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Czarna Perełka.djvu/104

wojewodziny potrzebujemy wiele wiadomości. Wiem, że ich u nikogo właściwiej szukać nie możemy, jak u pani... która miałaś całe zaufanie nieboszczki.
 — A! tak! tak! święta pani! ona wiedziała, że ja jej więcej niż swojego strzegłam, u mnie były klucze, kasa, regestra, póki miałam oczy.
 — Proszę też Łowczanki, czy panna dobrodziejka nie wie, komu wojewodzina oddała ten kosztowny kanak familijny, który na krocie ceniono?
 Panna Adalberta oczy podniosła blade i spojrzała na mówiącego, na chwilę zamilkła... zdawała się namyślać.
 — Kanak! ale ja o żadnym nie wiem! nie pamiętam go! nie pamiętam!
 — Mówiono, że oddała go pannie Lenorze.
 — Pannie Lenci? no, nie wiem... ale ja o nim nie słyszałam.
 — Nic by nie było ani dziwnego, ani złego — dodał Alfred. — My tylko nie możemy się dopytać, co się z nim właściwie stało, i dlatego chcielibyśmy się czegoś dowiedzieć.
 Staruszka głową kiwała.
 — Nie wiem! no, nie wiem o żadnym kanaku... a jeszcze tak drogim!
 — Trzeba przyznać — mówił Alfred, jakby odwracając rozmowę — że przywiązanie cioci do panny Lenory było bardzo żywe...
 — A czemuż to się dziwować? — wyjęknęła staruszka — toż to było przybrane jej dziecię, kochane, miłe, dobre, serdeczne.
 — I ze wszech miar godne miłości jej — dorzucił Alfred — nie przeczę... bardzo! bardzo!
 Panna Adalberta, która kochała Lenorę na równi z wojewodziną, złożyła ręce, podniosła oczy i ze łzami rzekła: