Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Całe życie biedna.djvu/102

88

 — Aleś to widzieć mogła.
 — Nieuważałam, aby dla mnie szczególniejszą okazywał grzeczność.
 — A, bo ta się mnie należy, rzekła Podkomorzyna. Jakże się on Aspannie podoba?
 — On się mnie wcale nie podobał.
 — Co! Jezu Chryste! Co! on się Aspannie niepodobał, Aspanna śmiesz to mówić!
 — Wszakże Ciocia mnie spytała?
 — Ale niespodziałam się tak głupiéj, bezwstydnéj odpowiedzi. Aspanna więc myślałaś i rozważałaś i zastanawiałaś się nad tém?
 — Tylko w tym momencie.
 — Ale jakże Aspanna śmiesz to mówić! Czy nie wiesz, co powinnaś na zapytanie Ciotki twojéj i Dobrodziéjki w takim razie odpowiedzieć?
 — To co myślałam, sądziłam —
 — Aspanna nie powinnaś myśleć! Powinnaś była odpowiedzieć; jeśli wolą jest Cioci żeby mi się podobał, to podobał mi się, jeżeli nie to nie —
 Siostrzenica milczała. Ciocia ciągle zażywając tabakę gderała.
 — On się o Aspannę stara i w Niedzielę ma się oświadczyć, ja go akceptuję, i rozkazuję