Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bracia rywale.djvu/141

 Skłonił się Wacek zimno.
 — Ja właśnie ztamtąd powracam, — odezwał się kasztelanic, śmiejąc się żartobliwie. Nie miałem dziś szczęścia, bom panny Konstancji nie widział, a nie taję, że dla niej szczególnie się wybrałem, piękna bo panna! Jak pan znajduje?
 Zdziwiony tą rozmową. Wacek się zasępił.
 — Znajduję jak wszyscy, że panna Konstancja Rewnowska piękną jest bardzo, — ale dziwi mnie tak lekka mowa o niej.
 — Pana to dziwi? — rozśmiał się kasztelanic, jakby szukał przyczepki, — a mnie to dziwi, że pan się dziwuje! hę? Co pan na to?
 Wacek stał dalej, już nie wiedząc co mówić.
 — Za pozwoleniem pana kasztelanica — rzekł, — ja nie dobrze rozumiem...
 — A! pan nie rozumie!! — począł się śmiać sucho kasztelanic, — pan rozumieć nie chce? hę? co?
 — O co panu idzie? — zimno odezwał się Wacek.
 Pociej zmierzył go od stóp do głowy oczyma, przystąpił bliżej i rzekł cicho:
 — Pan niema ochoty...
 I ręką wskazał fechtowanie.
 — Owszem, — odparł Wacek, — dla czegóż nie? tylko nie widzę racji!
 — A gdy komu ręce świerzbią? to nie jest racja? — zapytał Pociej.
 Wacek głową dał znak potakujący.
 — Pan się bijesz na szpady? — spytał Pociej.
 — Biję się i na szpady — choć na szable wolę...
 — Na szable nie służę... Szpad i rapirów parę mam z sobą... a gdybyśmy...
 Odwrócił się do służącego i mrugnął. Ten już dobywał dwa rapiry równe, które nigdy Pocieja nie opuszczały. Z gracją podał jeden przeciwnikowi Pociej, zrzucił frak i stanął. Wacek, nie wiedząc za co i dla czego ma się bić, troszkę się śmiejąc w duchu z napastnika, a nie wiele ważąc te żelaza, które naówczas z pogardą rożenkami nazywano, — postawił