Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Barani Kożuszek.djvu/277

 Król rozpostarł ręce.
 — Za daleko już zaszliśmy, potrzeba eksperyment doprowadzić do końca — rzekł.
 — Byleby go potem za drogo nie przyszło opłacić — dodała siostra królewska.
 — Proszę was, o tem wszystkiem ani słowa — odezwał się król, zwrócony ku generałowi także. — Z hetmanem, nie dając mu poznać, iż wiem o tem, widzieć się postaram
 Zamilkli wszyscy smutni jakoś, a po chwili król począł w sposobie monologu:
 — Wszystkich mych dawnych, najlepszych przyjaciół, poczynając od Semiramidy, naraziłem sobie.. wszystkich! Nikt z nich nie rozumie twardej konieczności, której ulegam, wsrętu, jaki mam do tych nowatorow i do całej ich nieszczęśliwej roboty.
 — Ale wasza królewska mość mógłbyś, opierając się na tych dawnych a wypróbowanych przyjaciołach, oprzeć się tej klice.
 Król się uśmiechnął.
 — Radbym, ażebyście byli na mojem miejscu! — westchnął — przekonalibyście się, że panem swej woli nie jestem.
 Gdy to mówili, Ryx już zaglądał, coś szepcząc. Słychać było wymówione przez niego imię Ignacego Potockiego i podkanclerzego. Pani krakowska z Mniszkową wstały zachmurzone, szybko się przenosząc do gabinetu, którego drzwi zawarły za sobą; Komarzewski drugiemi wyniósł się do sali.
 Z twarzy króla zszedł na rozkaz wyraz chmurny i pełen troski; zwykły uśmiech zarysował się na