Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/511

 — Myślisz waszmość? — spytał Pełka.
 — A no, niechybnie, Firlej pewien swego... Wczoraj ze stada sobie już zawczasu do cugu konie wybierał...
 Obejrzał się Pełka na mówiącego.
 — Tak to już blisko? — spytał.
 — Wczoraj tylko z sobą chodzili z kąta w kąt na szeptach... matka za nimi jak kura za kurczętami, żeby im tam jaki jastrząb nie przeszkodził. Miłe Firleisko rozkochany gdyby kot, a o swem szczęściu prawi tylko...
 — Ja mu go nie zazdroszczę...
 Gdy po gawędce tej wyszedł Pokubiata, Pełka jak leżał w koszuli tylko, wstał i począł do przyległej izby, w której Gabryk siadywał, bić w ścianę pięściami, żeby go przywołać.
 Nadbiegł sługa.
 — Daj mi się odziać — rzekł — a prędko.
 — Gdzież panu iść? jak? a toć dwa dni w ustach pan nic nie miałeś?
 — Tylko słuchać! — groźno powtórzył Pełka — odzież mi daj!
 — Jaką?
 — Czarną.
 Nie można mu się było sprzeciwiać. Gabryk począł kufry przerzucać i pomagać do ubrania. Nie myśląc o tem, co czynił, odziewał się Pełka, musiał mu podawać, opinać, ociągać Gabryk, a że był przez tych dni ostatnich wychudł strasznie, wisiało na nim wszystko, jakby pożyczane. Czapkę mu w rękę wcisnął na końcu Gabryk i wyprowadziwszy za drzwi, widząc, że się na nogach chwieje, a idąc, zatacza, poszedł za nim.
 W pół dziedzińca jednak, jakby go co nagle odżywiło, Medard począł iść śmielszym krokiem, żywszym coraz, a dopadłszy do dworu, drzwi gwałtownie otworzył i rzucił niemi.
 W sali siedzieli wszyscy. Gdy się na progu ukazał, pierwsza nań spojrzała pisarzowa i snadź przelękła się jego twarzy, gdyż długo na nim