Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/503

Cóż się strasznego stało? com tak przewiniła? Długoż oni tu siedzą?...
 Pełka jakby się zawstydził sam siebie, głowę spuścił, nie rzekł już nic — i wyszedł.
 Przy obiedzie przybyło jeszcze humorów i ochoty... Wszyscy byli weseli, oprócz Pełki, który siedział, nie jadł, słuchał i patrzał to na nią, to w okno. Łowczy, któremu wypadło siedzieć przy nim, potniał i tuwalnią się raz wraz ocierał, tak mu czegoś Pełki strach było. Parę razy ku niemu zerknął i wnet twarz odwrócił z trwogą. Medard miał ręce pod stołem złożone, a trzęsły mu się i posiniałe były, jakby febry dostał, choć dzień był gorący.
 Po obiedzie przystąpił doń kniaź i, ująwszy pod rękę, wyniósł się z nim w dziedziniec pod lipę.
 — Waszmość coś mi patrzysz jakby chory? — rzekł.
 — Bom i niezdrów.
 — Mam driakiew wenecką w puzderku, — odezwał się Kozika — nie mógłbym służyć?
 — Dziękuję — na moją chorobę niema pono ani balsamu, ani driakwi.
 — Dawno waszmość znasz panią pisarzową? wypytywał Kozika.
 — Od dzieciństwa jej i mojego...
 — Kobieta jak łania... a humor! a żywość!... Daj go katu! Słyszałem, że trzech mężów miała? prawda to?
 — Rzeczywiście...
 — I jednego po niej nie znać! — mruczał Kozika — jeszczem takiej nie widział... Myślicie, że zamąż gotowa?
 — Nie wiem — odparł Pełka...
 — Co mi waszmość jako domownik radzisz? — spytał — jest tu czego siedzieć czy nie? Jejmość śliczna, niema co rzec, ale ząbki szczerzy po wszystkich... Pono ona nie dla mnie.
 Uśmiechnął się Pełka.