Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 3.djvu/233

 Pułkownik zbladły stał naprzeciw starca, zdawało się jakby jakaś wewnętrzna odbywała się w nim walka; usta mu drżały, oczy zachodziły mgłą, oglądał się do koła, głos starca zdawał się na nim dziwne robić wrażenie. Chciał być złym, a coś go wewnątrz hamowało. Jankiel dostrzegł w nim to pasowanie się z sobą, ale sam jeszcze nie wiedział, czém je miał tłumaczyć.
 Po chwili tego milczenia i walki, pułkownik potarł czoło, wstrząsnął się, niewiadomo czy tchnął całą piersią czy mu ją westchnienie poruszyło gwałtownie — milczący począł się przechadzać.
 Jankiel trochę zdziwiony stał ciągle przy drzwiach.
 — No, czegoż stoisz? na co czekasz? odezwał się łagodniéj nieco Tendemann, idź! idź!... niewolnik na śmierć przeznaczony nie obchodzi cię, godziny jego policzone....
 — Panie, rzekł stary.
 — Idź, mówię ci idź pókiś cały! zawołał pułkownik groźniéj.
 Ale w tém zbliżył się przechodząc do niego i cicho szepnął po niemiecku.
 — Idź — ja przyjdę na górę....
 Ostatnie słowa zmięszały Jankiela, który po-