chodni — łaciński, czeski lub niemiecki“. Ale w odsyłaczu dodałem: „Wertowanie tomów Analecta hymnica medii aevi Blumego i Drevesa nikły przyniosło rezultat, który referuję w dalszych rozdziałach niniejszej pracy“.
Istotnie rezultat ten referowałem tu i ówdzie w dalszym ciągu mniej pracy[1], jednakże nie uczyniłem tego ani systematycznie, ani wyczerpująco. Postąpiłem tak głównie ze względów czysto kompozycyjnych: nie chciałem bowiem pracy mej obarczać nadmiarem dygresyj, na jakie sobie i tak w kilku miejscach zbytnio pozwoliłem. Ale był i powód drugi — i to właśnie ten, o który potrąciłem poprzednio. Wspomnianego fundamentalnego wydawnictwa Analecta hymnica medii aevi nie posiada żadna z bibljotek warszawskich[2], przeto podczas pisania mej pracy o „Bogurodzicy“ musiałem poprzestać na (obfitych coprawda) wypisach z tego wydawnictwa, jakie poczyniłem dawniejszym nieco czasem — jeszcze wtedy, gdym przygotowywał mój szkic „Hymny i ich dzieje“, wydany przed rokiem we Lwowie[3]. Obecnie, mając po temu i czas i sposobność, zadałem sobie — miły mi zresztą — trud ponownego przejrzenia (w Bibljotece Jagiellońskiej) pięćdziesięciu pięciu tomów owego dzieła, by się jeszcze raz upewnić, czy badania moje — i wyciągnięte z nich wnioski — nie poszły fałszywą drogą. I przekonałem się ku mej radości, że wyrażona powyżej moja teza nietylko nie uległa zachwianiu, ale ponadto wzbogaciła się szeregiem nowych faktów, nowych dowodów. Ich przedstawieniem chcę właśnie zająć się w szkicu niniejszym.
Na stronicy 92 mego studjum o autorstwie „Bogurodzicy“ polemizowałem z gołosłownem twierdzeniem prof. Brücknera, jakoby wiek X „w całym katolickim świecie żadnej pieśni w narodowym języku nie używał“. Podałem tam szereg faktów przeczących temu twierdzeniu, przyczem w odsyłaczu powołałem się na fachowe zdania ks. Fijałka i Potkańskiego oraz na wielką encyklopedję Cabrola i Leclercqa, w której bez
- ↑ Np. na str. 64 i następnych.
- ↑ Od dwóch przeszło lat daremnie nalegam na Bibljotekę Uniwersytecką w Warszawie, by nabyła to wydawnictwo, niezbędne dla każdego historyka i każdego badacza literatury średniowiecznej. Jak dotąd, kończy się na obietnicach...
- ↑ Hymny średniowieczne, przekł. Jadwigi Gamskiej-Łempickiej. Rzecz o hymnach napisał Józef Birkenmajer. Lwów 1934. Nakładem „Filomaty“.
