Strona:Iwan Turgieniew-Pierwsza miłość.djvu/57

 — Pani jeszcze niezdrowa? — spytałem nieśmiało.
 — Nie, już minęło, — odparła, zrywając różę. — Trochę jestem osłabioną, ale i to przejdzie.
 — I będziesz pani znowu, jaką byłaś dawniéj?
 Przytuliła różę do twarzy i zdawało mi się, że odblask purpurowych listków pada na jéj blade policzki.
 — Alboż się zmieniłam? — zapytała.
 — O, tak, zmieniłaś się pani, — odparłem półgłosem.
 — Byłam dla pana zimną, wiem, ale nie mogłam inaczéj... Nie trzeba zwracać na to uwagi... Niéma o czém mówić!
 — Nie chcesz, żebym cię kochał! — zawołałem z rozpaczą, tracąc panowanie nad sobą.
 — O, nie! kochaj mię, tylko nie tak, jak dotąd?
 — Więc jakże?
 — Bądźmy przyjaciółmi.
 Uśmiechnęła się i dała mi powąchać różę.
 — Jestem od pana starszą, — rzekła znowu po chwili, — mogłabym być twoją ciotką, a przynajmniéj starszą siostrą, a pan...
 — A ja jestem dzieciakiem! — przerwałem z goryczą.
 — Tak, dzieckiem, ale miłém, dobrém, rozumném i kochaném dzieckiem. Wiesz pan co? Od dziś mianuję cię swoim paziem. Pamiętaj, że paziowie muszą być nieodstępni, wierni i niezmordowani. A oto, na znak téj godności, daję ci tę różę, — dodała, wsuwając kwiatek w dziurkę mojéj kurtki. — Niech to świadczy o mojéj łasce i wielkiéj życzliwości.
 — Inne dowody łaski dawałaś mi pani niegdyś, — szepnąłem pochmurnie.
 Zeneida spojrzała na mnie z pod oka.
 — Ach, co za pamięć! A zresztą mogę i teraz...
 Pochyliła się ku mnie i lekko, z uśmiechem, pocałowała mię w czoło.
 Zrozumiałem ten spokój i tylko spojrzałem na nię, lecz ona obojętnie zawróciła do domu.
 — Chodź za mną, mój paziu, — rzekła.