Strona:Ignacy Radliński - Apokryfy judaistyczno-chrześcijańskie.djvu/81

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

1545 r. Dokonał go Xystus Betuleius (Sykstus Birken) według rękopisu monachijskiego 1-go, noszącego jego nazwę. Wślad za tym wydaniem, gdyż już w roku następnym, 1546, pokazał się przekład beksametrami na łacinę, dokonany przez Sebastjana Castalione (Sebast. Châteillon).
Drugie wydanie tekstu greckiego wraz z drugim wydaniem przekładu łacińskiego nastąpiło już 1555 r., więc w dziesięć lat po pierwszym. Dokonał go S. Castalione, ów tłómacz na łacińskie ksiąg Sybilskich. Do tego wydania służył rękopis drugi (C. Antimachi sive Vindobonensis). Mieści ono po raz pierwszy Przedmowę nieznanego autora.
Trzecie wydanie nastąpiło w lat 44 po drugim. Dokonał go Joannes Opsopoeus (J. Koch) w Paryżu 1599 r. Trzeci ten wydawca zużytkował rękopisy paryskie (C. Parisiensis 1 i 2).
Czwarte wydanie we sto lat prawie dopiero ukazało się w Amsterdamie, 1688 r., staraniem Serwacego Galleusza (Servais Galie). Niczym się ono, co się tyczy tekstu greckiego i łacińskiego, nie różni od wydania paryskiego.
Piąte wydanie, a pierwsze krytyczne, nastąpiło w Paryżu, 1841—1856, w dwóch tomach. Dokonał go C. Alexandre. (Χρησμοι Σιβυλλιακοι, Oracula Sibyllina, ed. C. Alexandre, volumen prius, continens octo priores libros, 1841. — Voluminis I pars II, continens libros quattuor ultimos, 1853. — Volumen alterum, continens Excursus et Indices, 1856).
Szóste wydanie, a drugie krytyczne, wyszło w Lipsku 1855 razem z przekładem na język niemiecki; dokonał go J. H. Friedlieb.
Siódme wydanie wyszło w Paryżu w 1869 r. razem z przekładem łacińskim heksametrami, staraniem tegoż C. Alexandre’a. (Χρησμοι Σιβυλλιακοι, Oracula Sybillina, editio altera ex priore ampliore contracta, integra tamem et passim aucta, multisque locis retractata, Parisiis, 1869)
Piąte i siódme wydanie, przez C. Aleksandre’a dokonane na Podstawie porównania wszystkich istniejących rękopisów, nosić mogą, zwłaszcza siódme, nazwę ostatecznych wydań, aż do czasu naturalnie nowych odkryć nieznanych dotąd rękopisów. Dołączony do tych