Strona:Ignacy Radliński - Apokryfy judaistyczno-chrześcijańskie.djvu/157

jeśli umysł (intellectus) z prochu powstał, jak wszystko stworzenie lepiejby było, żeby prochem pozostał... teraz umysł z nami wzrasta, i wskutek niego skazaniśmy na męki, gdyż kiedy rozumiemy, giniemy; rodzaj ludzki płacze, cieszą się zwierzęta; wszyscy ludzie zrodzeni boleją, stada i trzody wyskakują z radości, — ponieważ daleko im lepiej niż nam, że nie czekają sądu i nie znają męczarni, a życie po śmierci nie jest im obiecane; cóż nam z tego przychodzi, że żyjąc żyjemy, ale mękami zmęczeni być mamy? jeślibyśmy po śmierci na sąd nie stawali, dalekoby to lepiej nam było...« Wymowne swą prostotą, straszne grozą rozpaczy są te słowa protestu, walczącego z przeznaczeniem ducha ludzkiego, niemocy swej świadomego, w bezradności tonącego. To, co dalej usłyszał, wzmaga tylko grozę przeznaczenia. Jeszcze się zwraca do Najwyższego i mówi: »Jeślim znalazł łaskę w oczach Twych, powiedz mi, słudze Twojemu: czy w dniu sądu sprawiedliwi mogą się wstawiać za bezbożnymi i błagać za nimi Najwyższego, ojcowie za synów swoich, synowie za swoich ojców, bracia za braćmi, krewni za krewnymi, Przyjaciele za przyjaciółmi? I odpowiedział i rzekł mi: Ponieważ posiadłeś łaskę w moich oczach, nawet i o tem ci powiem... Jako nie mogą ojciec syna swego, syn ojca, pan sługi, przyjaciel przyjaciela swego posłać, by za nich spali, jedli, leczyli się — tak również nikt nie będzie mógł wstawiać się, błagać za kogokolwiek bądź w dzień sądu, ani też jeden drugiego obwiniać; za swoje tylko czyny będzie nagradzany, za swoje tylko karany«. (1—83.
 Na tem się kończy ustęp pozostały w przekładach na język wschodni, a wytrącony z łacińskiego. Skoro rozważymy zawarte w nim pojęcia, łatwo będzie zrozumieć przyczyny tego wytrącenia.
 Słowa wypowiedziane przez panującego Pana — jak swego Boga narodowego nazywa autor Księgi czwartej Ezdrasza, a które, jak to sobie przypominamy brzmią: »Ja się cieszę i weselę niewielu, którzy są zbawieni, a wcale się nie dręczę tem mnóstwem, które ginie« — wykazują, że ze wszystkich ludzi istniejących na ziemi tylko część i to stosunkowo bardzo drobna, może być zbawiona, to jest istnieć wiecznie i istnieć w szczęśliwości. Większość