w tej postaci, w jakiej istniała do owego czasu, ginie. Zniknięcie to zamyka okres pierwszy dziejów zewnętrznych Księgi Enocha.
Następuje w nich przerwa. Trwa ona wieków dziesięć, do środka XVII-go.
Gdy od końca wieku XV, przez cały wiek XVI i XVII, poczęły się w Europie, wskutek wynalezienia druku, już nie w rękopiśmiennej, lecz w nowej postaci pokazywać po kolei, bądź według zdobytego poprzednio rozgłosu, bądź to z trafu wynalezienia, rozmaite zabytki piśmiennictwa trzech, pod względem czasu najbardziej zbliżonych do naszego, narodów świata starożytnego: Żydów, Greków i Rzymian, — w wielu dziełach wydawanych podówczas, a pochodzących z kilku pierwszych wieków ery nowożytnej, czytano o Enochu i jego Księdze, a nawet wyjątki z tej jego Księgi znajdowano, co o istnieniu w czasach współczesnych tym dziełom samej Księgi dokładnie świadczyło. Wzmianki o Księdze Enocha wzbudzały zainteresowanie się ogólne swą dwoistością. Wyłączenie jej ze zbioru zabytków pierwotnego piśmiennictwa chrześcijańskiego, zwanego Nowym Testamentem, podawało w podejrzenie wartość jej i treść. Z drugiej zaś strony przytaczane urywki z tej Księgi podniecały swą zawartością zainteresowanie się owo.
Zainteresowanie się Księgą Enocha w zaciekawienie przeistoczyło prawdziwe wydanie w r. 1652 w Paryżu Chronografii Syncellusa[1], gdzie, jak wiemy, obszerniejsze niż gdzieindziej znajdują się z niej urywki.
Głucha wiadomość o istnieniu jakichś Ksiąg Świętych w przekładzie na język etjopski w Abisynji, gdzie się wyjątkowo na lądzie afrykańskim przechowywał jeszcze chrystjanizm, skierowała Poszukiwania w tę stronę. Ale Abisynja, przy owoczesnych środach komunikacji, była za daleką, przy owoczesnych stosunkach międzynarodowych — za mało dostępną. Dopiero pod koniec XVII
- ↑ Editio Princeps. Georgii Monachi et S. P. N. Tarasii Patri archae ep. quondam Syncelli Chronographia ab Adamo usque ad Diocletianum, etc., cura et studio Jacobi Gvar, Parisiis, typogr. regia, 1652. 2 wyd. w Wenecji 1729.
