mów heraldycznych odpowiadały rzeczywistości.
Z czasem dopiero powstały w tej mierze ograniczenia i przepisy teoretyczne, zróżniczkowane bardzo na Zachodzie, a w Polsce wcale nieprzyjęte, głównie dlatego, że reguły rzeczone powstawać zaczęły w Europie w dobie upadku heraldyki klasycznej to jest w epoce, kiedy rodowe herbownictwo polskie, wyposażone już dawniej na wzór Zachodu, w hełmy dowolne, skrystalizowało się w swem charakterze lokalnym, korzystając nadal wyjątkowo tylko, i to w wypadkach oderwanych, z przykładu obcych wzorów.
Przepisy hełmowe (str. 97) odbiły się w Polsce ogólnie (choć i tu bywały wyjątki) tylko w zakresie herbów osób nobilitowanych, zwłaszcza mieszczan, którzy, otrzymując szlachectwo, oprawiali dawne lub nowe swe godła w ramy rycerskie, a więc — w tarczę, (którą dawniej i tak nieprawnie się posiłkowali) — z hełmem. Otóż ostatni ten dodatek stał się w Polsce wobec zpopularyzowania tarczy herbowej w
Strona:Heraldyka (Kochanowski).djvu/102
Ta strona została przepisana.
– 96 –
